شعر لکی بو تُرخه+ کرم دوستی(5)

بو تُرخه

چَنی خاک و چَنی کُچِک بِواری

چَنی پِژارَه اِی لاّرک بِواری

چَنی می یارما هُشک بو، بِگینی

بو تَرخه بای و خاک نِک بِواری

شعر طنز لکی+ حجت اله مهدوی

شعر طنز لکی

هم دنگِم هِیزگرتْ ِایْ شِرّی مالَ ی                                             

           اِیْ ساختمون اتاقل چالَ ی

اسماً ساختمون امابلایَ                                         

        سه چارک مطبخ دوگز قلایَ

شعر لکی وریزن ورگه جارودن+ رضا حسنوند(2)

وریزن ورگه جارودن

وریزن ورگه جارودن دیری دلدل سواری مای

خملتو کل دیه پارودن وهاری نو وهاری مای

دیاه توز قیقاچی مریتی کاوسواری که

گذریا روژل سختی خوشی کل روزگاری مای

شعر لکی در وصف امام زمان(عح)+ میثم قدمی(1)

     

رفیق و کل کس و کارم، دیارت نیه؟!

برا شونٍ کز روزگارم ،دیارت نیه؟!

ارانت فره دلتنگم هونه بخ کردمه

گریوه دمٍ قاره قارم ، دیارت نیه؟!

شعر لکی هَلّا هَلّا+ کرم دوستی(4)

               هَلّا هَلّا

هامه گردِت، طعنه مه مِین و فِرّه خوارمه مَکی

جنسِ کم ارزشِ ناقابلِ بازارمه مَکی

نیشتیه اَر دنِ چیتِت، مَلِّ اِی گَلّ بِرّیا

دی اَرّا وَ گال قی، متورنیم، تارمه مَکی

شعر لکی کاوِلی+ کرم دوستی(3)

کاوِلی

ش یویا لیزِ کُرِّ چَرداخ نِشینِ کاوِلی

سِزیا بختِ دتِ هوکاره شوینِ کاوِلی

گُرِّ آگرِ سیاست گِ اَژ افغان گیس یا*

همیشه بَرز و بِلیزه ای دَروینِ کاوِلی

مناجات (شعر) بدون نقطه لکی+ محمود قبادی(1)

مناجات بدون نقطه

محمود قبادی

دل و لاله لال آل طاها کم

و عصر و طور دائم دعا کم

مطالعه حمد، رعد و اعلی کم

و صاد و هود سوره اسرا کم

شعر لکی درد دنیا+ کرم دوستی(2)

درد دنیا
کرم دوستی(2)
چَن ساله دلی اِشکیا دیرِم
حالی لق و لوق، چویچیا دیرِم
روژ و شو ای دَس، تمنایِ دل
وَ گَردِ وِژِم ماجرا دیرِم

شعر لکی وِهارِ سیمره+ کرم دوستی

                وِهارِ سیمره

                      کرم دوستی

سوز و بَرزه ولگِ تاریخ اَژ وِهارِ سیمره                     

   کله باد و وَشت و وارون ریویارِ سیمره

شُره آو و هیله اسب و یاس و دارِ از گوهُ                  

  شیرِز و پَلتافِ بهرام، یادگارِ سیمره

شعر لکی نه کردم نه هم لر نژادم لک است از رضا حسنوند

نه کردم نه هم لر نژادم لک است

من این گفته دارم زدانای پیر

به خاطر دراست و نگردد ز ویر

هماره بود ورد من این سخن

به سیر زمانه نگردد کهن

بود زادبوم من ایران زمین

بعالم سرم من برآن و برین

پساپشت من بس دماوندهاست

یلان مرا سینه الوندهاست

هنوز از فراز که بیستون

زفرهادها ریزد آواز خون

نژادم نژاد یل شیرگیر

که دشمن به قهرش هماره اسیر

به شهنامه بینی نژادمرا

بسی دیده تاریخ داد مرا

بود فخر و نازم بدین مرز و بوم

نگیرد مرین خاک را فکرشوم

وجودم فدای تو ای خاک پاک

نه من بس هزاران یل سینه چاک

هزارم اگر زندگانی بود

فدای تو جان و جوانی بود

سپاسم بود از خداوندگار 

زبان داده بخشیده ایل و تبار

اگرچه مرا دانشی اندک است

سپاسم زیزدان نژادم لک است

نژادی بلند و زبانی گزین

همه واژه هایش فصیح و وزین

نگویم لکی از همه برتر است

ولی در میان دگرها سر است

گروهی مرا زان خود کرده اند

نژاد مرا زان خود برده اند

ولی غافل از آنکه ایرانی ام

"لک"م "لک" نژادم کسی را نی ام

بماند بخاطریکی جمله پاک

زخاکست گندم نماند بخاک

ازین پس نخواند کسم زان خویش

کزین قصه دارم دلی ریش ریش

نه کردم نه هم لر نژادم لک است

به جمع زبانها زبانم تک است

بنام نژادم صدایم کنید

ازین خویش خوانی جدایم کنید

ببخشید اگر این سخن تند بود

روانم پریش و خرد کند بود

 

غزل لکی عیدانه مگیرم از رضا حسنوند

مگیرم

مه وارونم وه گرد وا مگیرم

ا طوره وشد بی تاشا مگیرم

نمیم اژ گیریم کس با خه ور بو

میه می سویکی وژم تنیا مگیرم

منو وارو براله یه لمیمو

اژونه سه گه چی دلیا مگیرم

هرنگاخلق مه اژخم پرا ماو

اوره یه لا مه اژ یه لا مگیرم

ا داخ ایل بی چوشین عمرم

چی ا مینگو منی دایا مگیرم

کتل آوبردی سالل ورینم

گل پلمه وه ورلافا مگیرم

کاوا بی پف مه اژ تیرو هراسو

چی کل زخمی بن کلما مگیرم